WOENSDAGNACHT 24:00 UUR
Hoy lieve
Ton,
Ik ga je in
deze brief vertellen over de afgelopen dagen.
Vooral
omdat ik besef dat het doodgaan van ons moeder voor jou net zo´n schrik was als
voor ons;maar dat we nu elkaar in de buurt hebben als troost en jij het daar op
je eentje moet zien te verwerken.
Voor jou
dus Ton;namens ons allemaal…Om toch een beetje te beginnen bij het begin voor
mij/ons:..Disdagmorgen om half zes werd ik gebeld door onze Sjef(jr) met de
mededeling dat hij een telefoontje had gehad van onze Pa, dat ons moeder heel
ziek was; dat de broeder van de afdeling er was en dat de dokter er aan kwam
Al lang
maak ik me voorstellingen van hoe dit moment er uit zou zien!...Ik dacht dat ik
zo ontzettend zou schrikken dat mijn hart het zou begeven, of dat ik in paniek
zou raken ( Heel veel gedacht en gedroomd hierover)
Op het
echte moment bonsde mijn hart en trilde mijn hele lijf en toch was mijn geest
rustig; een heel rare gewaarwording!...Ik kleedde me aan;deed voor mijn werk
een aantal zakelijke dingen en maakte de bovenbuurvrouw wakker om die zakelijke
dingen af te werken……………. Ging met een sigaretje op de trap zitten wachten op
onze Sjef………..Op zich reden we heel rustig naar het Laar en ik had het er onderweg met hem over dat als ons
moeder weer een hersenbloeding had gehad, dat ik vond dat ze dan verdiende om heel gauw “rustig” dood te gaan..Ik zei
hem ook dat we maar voorbereid moesten zijn op het einde en dat ons moeder een goed einde van haar leven verdiend had…Aangekomen op ´t Laar,kwam Bep aangereden
op haar fiets…..Bij de voordeur van het gebouw moesten we aanbellen en warden
binnengelaten door een broeder die ons condoleerde: waarop ik reageerde van:
“oh, dus ons moeder is al dood?..............Onderweg naar boven praatten we
wat met de broeder die ook ontzettend geschrokken was.—Boven gekomen zaten er
onze Pa en Frans en Gré..We gaven onze Pa een kus en liepen meteen door naar de
slaapkamer…..Daar lag ze dan die moeke van ons!----Ik zal proberen te beschrijven
wat ik voelde toen ik binnenkwam:Ik ging binnen en zag en voelde: ze is
dood(dat is je blik)Toen dacht ik en zei ik:maar moeke,lieve scheet wat doe je
nou?en voelde me intens verdrietig en toch blij;gek hé?...Ons mam lag eigenlijk
tevreden te slapen en zag er ogenschijlijk wat witjes uit.En als je dat beeld
vasthad dacht je,als je dan slaapt waarom doe je dan je ogen niet open?Omdat ze
dood is,dacht je verstand dan…………..Dit
vertel ik je om je een beetje ´n beeld te kunnen schetsen,vanhoe lief ze erbij
lag…..Toen terug naar de kamer waar Pa ook kon vertellen hoe het gegaan
was…. Die nacht had
hij gebeld om ma te laten plassen;dat was gebeurd en de verpleger had haar
terug in bed gelegd…Ma had nog twee maal gevraagd hoe laat het was.Waarna Pa
haar toch wat vreemd hoorde ademen;Pa
dacht dat Ma wat wilde drinken en zei:”er
staat water op jouw tafeltje.Ma reageerde daar niet op en Pa stapte uit bed om haar
te laten drinken..Toen zag hij dat haar ondergebit uit haar mond lag en stopte
dit terug..Hij zag”de dekens niet meer bewegen” en voelde haar pols en belde
toch met een vreemd gevoel de verpleging weer.
De
verpleging kwam weer,waarop Pa reageerde” Ik denk dat ons moeder dood is”
Dit kon de
broeder, bijna ongelovig( hij had haar net nog laten plassen!) alleen maar
beamen. Aldus het verhaal van Pa………..Ondertussenwas(heel snel)Jan gearriveerd
en bleef Frans proberen telefonisch iedereen te bereiken;wat soms moeilijk
was(Rian was op cursus ergens in Nederland;Rob was op kamp;en bij jou gold het
tijdsverschil)…….Zo langszamerhand kwam de een na de ander
binnendruppelen……………..Ik ga nu niet in op wat ik allemaal zag,voelde en hoorde
maar wil wel proberen een beeld te schetsen over de “sfeer”:hoe het was;ik kan
momenten beschrijven.
*Als totaal
bij iedereen:verdriet en toch blijheid om hoe ze dood was gegaan*gezegdes
als:die lieverd,die moeke,die scheet ,die kuffel!...*Toch ook tevredenheid over
niet nog meer pijn,afhankelijkheid;nog meer oefenen niet meer leidend tot
resultaat van vooruitgang maar omdat ¨t
moet omdat je bloed moet doorstromen;niet nog meer moet beseffen dat je je plas
wel wilt ophouden maar het niet meer kunt,en de vernedering te moeten voelen
dat je broek of stoel weer nat is…*Sfeer in de zin dat we afspraken dat
iedereen de gelegenheid moest krijgen om afscheid te nemen van ons moeder in
haar eigen bed( ons moeder heeft de hele dag nog daar gelegen tot
18:00uur)…..*warmte:Iedereenliep in en uit op de slaapkamer(nog even zitten,nog
even op bed gaan liggen naast haar(bep idem)nog even gedachten en gevoelens
laten gaan,heel veel huilen en elkaar goed troosten. Ook op bed liggend de
fotoos van jouw afscheid die middag bij Ad bekeken;het was zo gewoon dat ik
wilde zeggen:Goh moe hier sta je leuk open we tegen elkaar zeiden;oh nee je
kunt ze niet meer bekijken..wat stom. *Aan het bed veel
herinneringen opgehaald.We hebben haar bed nog verschoond,haar baardje
geschoren,haren gekamd en voor het laatst nog een klein beetje het “rooi lapke”
gebruikt om haar mooi te maken…*OnzeGeert die met mooie gele rozen kwam en
fijne achtergrondmuziek die op de slaapkamer bij ons moeder draaide;en die wij
ook als fijn ervaarden….*Sanne,Sjors,Marjanneke en Louis die bedeesd oma
bekeken en over haar arm aaiden en meteen als oplossing hadden dat Pa maar bij
Oma Miltenburg moest gaan wonen,dan zijn ze niet meer alleen.*Mevrouw
Puyenbroek die ¨smorgens om 8:30 uur gebeld moest woden van Pa en meteen
kwam;die ons moeder bekuste en stamelde:dag lieve schat,ik heb zoveel voor jou
gebeden….*Sanne die oma net een “pop van klei” vindt…*Sjors die veel verdriet
heeft en een grote foto van oma boven zijn bed wil…*Karlijn die het zo zielig
vindt voor Papa en Opa en vindt dat Opa maar
bij Opa Biggelaar moet gaan wonen.*Bram die met zijn verdriet geen raad
weet en ruzie maakt op school..*Joep die op school snel een tekeing maakte voor
Opa etc.etc..
Om 18:00uur
stond toch echt de begrafenisonderneming voor de deur..Ik heb ons moeder nog
overgetild op de brancard en de riemen om haar heen vastgezet…Toen samen met
Rian bij de voordeur haar nog nagekeken tot ze de gang uit was….Daar ga je dan
moeke je laatste weg! Diezelfde dag zijn we tussendoor samen bezig geweest ieder voor zich om gedachten over ons
moeder op papier te zetten;hoe het prentje moest worden opgesteld,de mis in
elkaar zetten….Ik had als voorstel de mooie fotoo van de gouden bruiloft op ´t
prentje,wat gelukkig met algemene stemmen werd goedgekeurd.
Inmiddels
is het vrijdagmiddag geworden.Heb nog
geen tijd/rust genomen om deze brief af te maken.Ik zit hier bij Pa op ´t Laar die eindelijk in een
middagdutje gedommeld is(hopelijkkomt er nu even niemand binnen
gevallen).Om16:00 uur gaan we afscheid
nemen bij de begrafenisonderneming….Ik heb alle kleinkinderen gevraagd
iets te maken voor Oma:een briefje, of een tekening die ze zelf of door iemand
van ons met een roos met een roos in de kist te leggen…Vanavond is de avondwake
hier op ´t Laar en morgen de uitvaart………………………het misboekje is klaar,Bep en
Geert gaan in de kerk verwoorden hoe ons moeder was (allemaal samen
opgesteld)ook namens Pa en jou.Ook heb ik Bp gevraagd of ze”Langs Berg en dal” op een bandje wil
opnemen om in de kerk te draaien….Pater Linders doet de mis geassisteerd door
Spitters en nog iemand waarvan ik de naam kwijt ben maar die momenteel vanuit
Chili op vakantie is..Ton,deze brief doe ik op de post en verder verslag volgt
snel…………………Heelveel lieve groeten en kussen namens ons allemaal en zaterdag ben
je in woord en gedachten bij ons…tot dan…KUS …PHIL
Phil
Maandag avond
Hallo Ton.
Zoals
beloofd aan jou probeer ik m´n verslag aan jou af te maken.Waar was ik
gebleven?...Ik geloof bij ´t tijdstip dat we ´smiddags naar ons moeder zouden
gaan om afscheid te nemen,Samen met Rian in de auto er naar toe…Ik had voor
alle kleinkinderen en achterkleinkinderen ´n roos gekocht en er een kaartje aan gedaan met de
naam.De kleinkinderen die wilden had ik gevraagd of ze ´n tekening of brief
voor Oma wilden maken Toen Rian en ik bij de begrafenisonderneming kwamen stond
daar de kist met ons moeder er in, die er weer voor mij heel tevreden in
lag….Alleen was iedereen doodstil,wat ik niet wilde zo.Dus ik kwam binnen met
m´n emmer rozen en zei:Hoi moeder hier zijn we allemaal weer,en begon al
pratend de rozen te pakken….Koen zei meteen:ik denk,dat tante Phil iets
vergeet. Waarop ik zei:ik denk dat ik begrijp wat je bedoelt.Jij denkt dat ik
tegen Oma praaten dat ze me niet kan horen en dat klopt ook.Maar Oma zou het
maar raar vinden dat we nu ineens niks meer zeggen; we kunnen toch samen over
Oma praten….Sommige kleinkindern pakten hun roos en we gingen praten over de
tekeningen die de kinderen op ons moeder
legden…....Weer wat indrukken:*Jeroen schreef:U bent uit mijn oog verloren,maar
diep in mijn hart geworteld. *Joep had
´n tekening van de fotoboom van de gouden bruiloft;één fotoo was eruit gevallen
en met ´n pijltje verwees naar beneden waar ´n kistje stond met Oma
derop….*Sjors schreef:SNOTTER,SNOTTER de groeten aan Jezus.Tot over 80 jaar in
de hemel.Ik ben wel blij dat u dood bent dan hebt u geen pijn meer…Hij had ook
´n hart getekend met een scheurtje erin,waaronder hij schreef:”mijn hart”….*Sanne tekende:bloemen,´n konijn met allerlei
spreuken:dag lieve Oma,dit is ´n konijn,u hebt nu geen pijn meer..*Jeroen vond
de rozen wel ´n gaaf idee want het was wel ´n lekker zooitje op Oma zo en daar
hield ze wel van…---
En Ton ik moet echt iets stouts bekennen…Toen iedereen
vertrokken was en Rian en ik er nog stonden( ik met het idee van er zal vast
nog ´n Muts komen op ´t laatste moment en die moet ook gesteund worden) zei
ik tegen Rian:Ik ben eigenlijk zo nieuwsgierig
naar al die brieven die daar liggen,maar eigenlijk zijn ze heel privé…Maar ons
moeder kan ze niet meer lezen,dus hebben we samen gedacht da tons moeder dat
wel goed zou vinden :..Een brief van Maaike was dichtgeplakt dus dat hebben we zo gelaten…*Koen schreef ´n
lange brief waarin dit fragment:Oma ik zal u missen;U was de Oma die tenminste
iets begreep;er zijn van die oma´s en die begrijpen niks.Ik vond het fijn bij U
te komen.*Ook Saskia schreef een lange brief van dezelfde strekking..Op het
laatste moment kwamen inderdaad onze Sjef en Marian nog die we er fijn bij
konden betrekken..Toen terug naar onze Pa ( die trouwens ons moeder in de kist
nog heel lief kuste voor hij wegging )..We hebben de eettafel
uitgetrokken en zaten weer net als vroeger weer met heel veel rond de tafel.Dit
paste voor mij gevoel er ook helemaal bij.
Daarna naar
de avondwake. Mevr van Tiggelen wilde zelf de bloemstukjes maken en José en ik
haden bloemen gekocht:Heel simpele witte roosjes en 2 witte boeketten..Ook Mevr
Puyenbroek Wilde een bestaand boeket plaatsen omdat ons moeder had gezegd hoe
mooi ze dat vond..Ook dat mocht..De recreatieruimte zat stampvol en pater
Linders sprak heel persoonlijk: Hij had het er over de situatie dat de zaal ook
zo vol was en dat we allemaal toen jouw
feest daar vierden..en dat het zo fijn was.Hij vertelde ook behoefte te hebben
te vertellen hoe wij afscheid hadden genomen,dat hij daar van onder de indruk was en dat hem dat ook verrijkt
had…Hij vertelde dat de kinderen moeder nog niet wilden laten gaan en moeder nog even bij
zich wilden houden..Hij was ook geroerd door de kleinkinderen die Oma nog
kusjes hadden en dat vertelde hij ook tegen ze..Ook de ooms en tantes waren
echt geroerd.
Ik besloot meteen
dat ik nog ´n keer terug wilde
naar de begrafenisonderneming (´smiddags was het afscheid van het eigen gezin
en´savonds na de avondwake voor
anderen)
Ik wilde
ook dat anderen niet alleen in ´n kist stonden te kijken, maar echt afscheid
konden nemen…Ook met ooms en tantes gepraat over de tekeningen..Ze vonden het
wel heel emotioneel denk ik maar dat is
niet erg..*Tante Toos die toch dichterbij kwam om nog goed te kunnen zien..Oom
Rook die het niet kon geloven volgens tante Ietje en het nu echt moest en kon
geloven..ons moeder kuste en als een klein kind begon te huilen en die we naar tante Toos stuurden om even afstand te
nemen en even als broer en zus alleen te zijn…Het mooiste beeld wat ik zelf
bewaar is:..Marij van Rob had veel verdriet en Rob was op kamp en moest weer terug naar z´n kamp..Marij voelde
zich heel eenzaam en de kinderen reageerden ook total anders dan zij
graag wilde.Marij is goed opgevangen door Marij van onze Ad en onze Harrie..maar toch.---Onder de avondwake had Maaike tegen
Karlijn verteld dat Oma zo lief in haar kist lag en dat Karlijn echt moest gaan
kijken en dat ze dan wel mee zou gaan en Karlijn vasthouden….Hierop wlden Bram
en Erik ook mee en Marij en Rob ook ..Ik kwam net buiten bij de
begrafenisonderneming en zag hen in de verte aankomen…Ik vroeg:zal ik nog even
met jullie terug gaan? Ja dat vonden ze wel fijn; in de verte zag ik ook Elke en anderen aankomen die het ´smiddags
niet gedurfd hadden…*Het laatste beeld wat ik hiervan heb is:…Ons moeder
bezaaid met rozen,tekeningen en brieven en met het grootste deel van haar
kleinkinderen,waaronder Maaike die de kinderen van Rob en Marij bij de hand
hield en huilend troostte.Marij en Rob die samen met hun kinderen er toch
stonden als ´n familie..Elke die niet durfde en die ik bij de hand pakte en zei:kom
maar dichterbij,ik hou je vast en zei:dit is echt niet eng;ik ben blij dat ik
toch gekomen ben…
´n Kleinkind ik weet
niet wie zei:volgens mij gaat Oma echt nog,op en en neer met haar
adem.*´n Kleinkind zei:dadelijkdoet Oma gewoon haar ogen open en steekt haar
tong uit.!
Daarna weer
terug naar Pa….Omdat verder niemand zich spontaan aanbood om onze Pa te
begeleiden heb ik maar voorgesteld dit te doen.Wel ons Rian gevraagd om me
hierbij te helpen Ik zei:we zijn gewoon een goed team samen vandaag, en door alle
rijke ervaringen hadden we het idee dat we dat samen aankonden.
Zaterdagmorgen—Ik
was bloednerveus:kan ik dit wel?:…Stond in de keuken naar buiten te kijken en
zag de zon door komen waarbij ik dacht “hoi moeder daar ben je al weer.We waren
natuurlijk veel te vroeg bij Pa en het wachten duurde erg lang;we waren alle
drie nerveus……Eindelijk konden we gaan en Pa deed voor de zekerheid toch een
luier aan omdat hij de laatste dagen niet kon,maar wel moest plassen( een heel gefidel geweest
om hem toch op een veantwoorde wijze z´n pillen in te laten
nemen)..----------Bij de Kerk stonden al mijn collegas en ik zei hen hoe fijn
ik het vond dat zee r waren;ik vroeg hen voor mij te duimen omdat ik dacht wat
er nu zou komen heel erg was en dat ik zo zenuwachtig was…Rian en ik liepen
samen met Pa de kerk door;ik zag al mijn vriendinnen zitten en dacht ik kan
dit…*Ik heb zo bewust daar gezeten;had Rian gewaarschuwd niet te kijken als de
kist werd binnengereden,maar pas te kijken als de kist er stond…………Ton,..het
was allemaal zo ongelooflijk fijn..Ik heb iedereen gezien die in de kerk was (de
kerk was vol) ik heb de hele mis bewust
naar de kist kunnen kijken en alleen maar het beeld gezien van een tevreden
vrouw,moeder en oma die daar in een kistje lag met haar rozen en tekeningen en
die dacht:het is goed,en die omringd was
door weer zoveel mensen die van haar hielden dat ik alleen maar blij kon
zijn..Pa was heel druk bladerend in zijn misboekje,zong af entoe ´n liedje mee en zocht alsmaar geld voor de schaal;was alleen
echt bij de les toen ´t over jou ging en toen Bep en Geert naar het altaar
gingen om namens ons en ook jou over ons moeder te vertellen.We hadden allemaal
samen iets over ons moeder opgeschreven…*Ons
Bep die op haar zo eigen manier begon te praten over “ons moeder”…*Toen onze
Geert,die even daar achter de microfoon stond en voor velen heel lang niets zei
en toen zei:ik moet even wachten want mijn hart bonst zo.En toen over ons
moeder de dingen verteldein relatie met onze Pa, de kleinkinderen en jou(heel
rustig toen)..*Maaike en Karlijn die de voorbeden lazen..+En als perfect einde
van de mis (langs berg en dal, mijn idee. (Maar een idee is leuk,maar een ander
moet het toch maar uitvoeren!)…*Het laatste beeld van de mis:Ons Bep die op ´n
bandje heel ingetogen langs berg en dal zong en voor mijn gevoel de kist die
onder dit lied zachtjes uit de kerk gleed.Ook
toen kon ik wel heel gemotiveerd maar ook blij de kist nakijken-perfect
voor mijn gevoel, dit einde van de mis…..Het gevoel dat me van de mis is bijgebleven
is veel verdriet maar geen drama,veel hechtheid
zachtheid en heel veel mensen dichtbij elkaar….Iemand omschreeef de
kerkdienst als volgt:Ikhad het gevoel dat hier een hechte familie zat, en ik
vond het fijn hier even bij te
mogenhoren…
Toen naar de
begraafplaats..ook dat leek me erg eng;ik dacht
tevoren:daar stort ik in…Ook dat gebeurdeniet;ik vroeg wel iedereen die
achters ons liep aan te
schuiven,dichtbij elkaar te blijven en dat gebeurde.,en maakte ook deze laatste
gang tot een geode..Heel wonderlijk ook er kwamen zo veel mensen achter je dat
je het gevoel kreeg:hier lopen we met velen;het is goed….Het enige wrange moment vond ik toen
ik besefte dat Pa eigenlijk nu naar z´n eigen begraafplaats liep,hij had gezegd
het belangrijk te vinden bij ons moeder begraven te worden. Bij het graf
aangekomen stond er weer ´n grote mensen:
Pa,kinderen,kleinkinderen,ooms,tantes,neefjes en nichtjes…Na de gebeden
vroeg de lijkman of iemand nog iets wou zeggen.Waarop ik onbewust zei:Nee,het
is goed;ons moeder nog een handkus gaf en samen met Pa en Rian als eersten de
stoet weer voorging…
Ook wat daarna gebeurde voor mijn gevoel perfect. Door
omstandigheden konden we niet op Vobiko terecht, en ik stelde voor om het maar
bij Bep te doen(zonder Bep dit te vragen op dat
ogenblik:lekker mens ben ik hé om er meteen van uit te gaan dat een
ander daar wel ja op zegt !?.....Na toch
wat gedoe (wat zou het weer doen;want bij slecht weer kan niet iedereen binnen
zitten) ging Bep meteen organizeren…Ook hierin werkte alles mee:de zon scheen
totdat een aantal mensen naar huis waren:Toen begon het te regenen en onweren en kon iedereen met
gemak binnen zitten……*weer een beeld:..Ons Bep had weer aan alles gedacht.De
laatste fotos van ons moeder bij jouw
afscheid van Ad hingen in de keuken met een lijst voor de bijbestellingen…Op de
tussendeur hing een bordje met WC…witte tafelkleedjes met kleine mooie boeketjes….Ook
buiten tafels en stoelen om te zitten….. Ook hierbij weer het beeld:Ons
Moeder vond het altijd zo fijn bij ons Bep;goed dat we hierweer afscheid kunnen nemen..Op het
laatst vond iedereen het moeilijk om afscheid te nemen van ELKAAR. Je wilde zo
graag dit vasthouden en bij elkaar blijven.
Zondagmiddag……….Er
zijn er weer veel naar het Laar getogen om toch elkaar weer op te zoeken..Onze
Frans en Gré zijn vanmorgen met Pa naar de mis geweest en gaan met hem naar het
tuinfeest op het Laar..Een aantal gaat naar Babette die een feestje geeft omdat
ze geslaagd is…Ad heeft op dringend verzoek van Pa fotoos gemaakt van de kist
,die nu al bij Pa liggen…Iedereen is hier heel tevreden over en denkt dat jij
tezijnertijd er ook nog iets aan kunt hebben..
We gaan
naar ´t feest van Babette en horen daar dat de moeder van Marij van onze Ad een
longbloeding heft gehad..Harry en Ella gaan er meteen naar toe..´sAvonds ga ik
ook nog --- even..Ook Pa verschijnt nog even op het feest van Babette---Bekaf
ga ik naar bed…...
Maandag
…Vanmorgen voor het eerst weer gewerkt…Heel raar: jij hebt stil willen staan
bij iets heel belangrijks en de wereld
is gewoon doorgedraaid…Op mijn werk aangekomen vinden alle collegas het heel moeilijk om mij te benaderen..:ze
zijn zwaar onder de indruk van de begrafenis en moeten daar zelf eigenlijk mee
klaar zien te komen..Ze zijn zeer dicht bij zichzelf uitgekomen met hun emoties
en hebbenhet daar moeilijk mee----Ook hebben ze m´n lievelings patient vorige
week vanuit onze dagverzorging naar het ziekenhuis moeten laten brengen waar ze van onder de indruk zijn..Ik sla de
krant open en zie dat deze mevrouw is overleden (mijn fiepke
van de dagverzorging) Weet even niet wat ik nou allemaal moet
voelen…..Ook de andere mensende binnenkomen meted bus voelen dat hier iets geks
gebeurd en reageren verward …in deze complexe situatie pakt een verwarde
mevrouw onthutst haar tas uit. ( ze heeft altijd een bruine tas bij met haar
spullen) Nu heeft zee en sort badtas bij met daar in weer een tas en daar
tovert ze 3 theebusjes uiteen rood shawltje en ´n alpinopet, en vertelt heel
verdrietig dat ze buiten haar tas ook
nog een dekseltje van haar theebusje
mist…..Dit paste zo helemaal in deze idiote situatie dat ik bijna de slappe lah
kreeg..Ik gaf haar ´n Tas (zak)van Albert Heyn om alles in te doen en zeker te weten dat haar bruine tas thuis
lag..Deze zak van Albert Heyn zag ze als´n echt kadoo en ze zei:U vindt me
zeker aardig? Waarop ik zei dat ik haar eigenljk wel aardig vond……………De rest
van de dag deed ik maar zo´n beetje wat in mij opkwam..Thuis gekomen (bekaf)
ging de telefoon en vertelde Bep me dat
Pa in het ziekenhuis lag..Hij had veel las in zijn blaas enhad zelf besloten
dat het maar beter was om naar het ziekenhuis te gaan omdat hij de hele nacht
niet had geslapen en vaak moest plassen en niet kon…Gelukkig belde net een
vriendin op die met me mee naar ´t Laar reed om spullen op te halen;samen
gingen we naar het ziekenhuis..Onze Pa was heel opgelucht,want hij was
inmiddels 3 liter plas kwijt.
Woensdagavond:Pa
heeft de eerste onderzoeken achter de rug en zal waarschijnlijk vrijdag
geopereerd worden..Een verder
verslag volgt.------Ton,ik hoop
dat je door dit verhaal ook een beetje kunt voelen he het was……………….Voor ons
was je er in ieder geval bij..
Wel wil ik
je vragen mijn 2 brieven ´n keer te kopiëren en me terug te sturen, zodat ik voor mezelf ook een sort total op papier
heb.Nu staat alles in mijn geheugen gegrift,maar toch fijn om weer ´ns terug te
lezen.
Lieve Ton
´n dikke zoen Phil
Molenhoek, 25-06-90
Lieve Ton
Ik denk, dat
woorden van diep medelijden met iemand die het ergste verdriet is overkomen, in
laatste instantie, conventioneel blijven en incapable zijn de afectieve inhoud
in een uitdrukkingsvorm weer te geven.
Woorden
schieten te kort des te meer als het om een verlies van een zo bijzondere
moeder gaat,die in ons hart als symbool van moeder en mensenliefde zal
blijven,die haar hele leven aan haar familie heeft gewijd.
Ik denk,dat
geestelijk fluidum, die haar blik altijd heeft uitgestraald-zonder woorden-de
menselijke gevoeligheid bij haar kinderen heeft ontwikkeld en gecultiveerd,
die, op hun beurt, deze geweldige eigenschap aan hun eigen kinderen zullen
blijven overbrengen.
Ma was de
kern van de familie-eenheid, die zo´n bijzondere indruk op iedereen die jullie
familia kent, maakt. Ik had het geluk om in deze familia zo hartelijk opgenomen
te worden en van moeders liefdeuitstraling te mogen meegenieten. Haar rust en
bescheidenheid was voor velen uit haar
omgeving en-memento mori-om af en toe , door vergelijking, van hun vanitas en
egoïsme bewust te worden.
Voor mij
blijft Ma in mijn herinneringen mijn tweede lieve en zorgzame moeder,die haar
verdiende plaats in mijn hart heeft ingenomen
Sterkte
Lia—
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
